Door Karin Somers
Jean Goessens
Als marathonloper Jean Goessens (85) op zijn 37e een dwarslaesie krijgt, weerhoudt hem dat er niet van om – na een jaar herstel – de marathons weer op te pakken. Deze keer in zijn rolstoel. Hij doet zelfs mee aan de paralympische spelen. “Als je al mijn afstanden optelt, ben ik zo’n drie keer de wereld rond geweest.”
Slagersgezin
Het is 1976. Terwijl ABBA Dancing Queen zingt en Lockheed de Nederlandse politiek bezighoudt, hebben Jean en Marianne een slagerij aan de Willem Vliegenstraat in Maastricht. Hun kinderen zijn zes en acht jaar oud, en in zijn vrije tijd gaat Jean graag hardlopen. “Ik was lid van atletiekvereniging Kimbria en rende lange afstanden. In 1975 heb ik nog de marathon in Maastricht gelopen.”
Noodlot
Tijdens een stormachtige avond gaat hij met negen anderen zijn vaste route hardlopen. Vanuit Maastricht via Meerssen richting Bemelen. “Meestal rende ik voorop, maar ik had een liesblessure. Dus ik deed rustig aan en liep als laatste.” Dan slaat het noodlot toe. De groep rent door Meerssen en door de storm valt een boom om. Op Jean. “Ik had alles gebroken. De ambulance is me komen halen. Zelf kan ik me er niks meer van herinneren.” Hij ligt negen weken in coma. Jean heeft een dwarslaesie en alles wordt anders.
Hartverwarmend
Hij revalideert in de Lucas kliniek (nu: Adelante) in Hoensbroek en gaat in het weekend naar huis. Zijn slagerij interesseert hem niet meer. “Ik wilde zelfs niet meer in die ruimte komen. Maar ondertussen moest de zaak natuurlijk wel blijven draaien. Dat was ons inkomen.” Hij krijgt hartverwarmende hulp van twee mede-hardlopers. Zij zijn ook slager en zorgen ervoor dat de slagerij blijft bestaan. Ondertussen gaat zijn trainer regelmatig met hem in de rolstoel door het park wandelen.
Aangepaste woning
Het gezin woont boven de winkel, maar door de dwarslaesie moet de woning worden aangepast. Het is eind jaren zeventig en toen gingen de dingen anders dan nu. “We zijn tijdelijk aan de overkant gaan wonen. Ze zeiden dat het zes weken zou duren. Dat werd bijna een jaar!” De indeling van het huis is veranderd en er zit een traplift in. De wandelingen door het park smaken naar meer en als hij de paralympische spelen op tv ziet, zegt hij “Zoiets ga ik doen!”
Terug naar de marathon
Jean gaat trainen. Eerst in een gewone rolstoel, daarna in een speciale sportrolstoel. Hij bedenkt allerlei handigheidjes om het trainen te verbeteren. “Dan knipte ik een oude fietsband open en deed die om de hoepels van de wielen. Zo doet het minder pijn aan je handen.” Fanatiek als hij is staat hij in 1978 bij de startlijn van de marathon in Maastricht. “Ik zou eigenlijk een halve doen, maar het ging zo lekker dat ik ‘m helemaal heb gedaan!”
Herinneringen
Jean doet mee aan talloze lange afstanden en marathons. Over de hele wereld. Hij weet zich te kwalificeren voor de selectie van de Nederlandse ploeg en neemt deel aan de paralympische spelen van 1980. In een oude schoenendoos liggen medailles als getuige van zijn enorme sportcarrière. Hij doet er zelf wat bescheiden over. “Ik doe het gewoon graag en kan niet binnen zitten.” Een brede glimlach verraadt de mooie herinneringen. “Oh ja, Japan. Dat was mooi. Wat een mensenmassa. En ik heb onderweg apen gezien. Zwitserland was prachtig. Het landschap en overal dat geluid van koebellen.” 20 jaar geleden is Jean gestopt, maar nog steeds legt hij 5000 kilometer per jaar af. “Dat was vroeger 12000 kilometer. Dus ik ben wel een paar keer de wereld rond geweest!”
N.B. Dit interview verscheen eerder in het decembernummer 2024 van de buurtkrant ‘De Gezèt vaan Mariaberg’.